In het najaar van 2015 verscheen ‘Old light’. Dat was toen de tiende Ht Roberts plaat en dat is ze nog steeds. Met songs in hun meest uitgepuurde vorm: twee instrumenten en, vooral, twee stemmen. Meer vroeg het niet en meer werd het ook niet. Voor veel mensen was het de beste Ht Roberts plaat.
‘ ... nu met als voorlopige climax ‘Old light’. Het al even voorlopige chef-d’oeuvre van een artiest wiens materiaal eigenlijk al jarenlang schreeuwt om veel ruimere erkenning. Het heeft allemaal best wel iets van een nu-of-nooit-moment. Nóg mooier dan dit mag je ze naar onze bescheiden mening van Roberts überhaupt niet meer verwachten. Hiermee zet hij immers definitief z’n voet naast die van groten der aarde als een Townes Van Zandt en een Guy Clark. That good? That good indeed!’ - Ctrl.alt.country
Niet mis, dit, en ook de concerten werden door iedereen die er bij was zeer gesmaakt. We zijn ondertussen ruim twee jaar verder maar we hebben het gevoel dat we nog helemaal niet uitgespeeld zijn. Integendeel: in september 2017 kwam de opvolger, ‘Stalemate days’, die helemaal op dezelfde leest geschoeid is. Eenvoud was het ordewoord bij het maken van de muziek en dat trekken we door naar het podium: klein is het nieuwe groot. Enkel Ht op gitaar, banjo en zang en Bruno Deneckere op tweede gitaar en tweede stem.
